Omgaan met dementie uit het leven gegrepen

‘Goeiemorgen!!’ roep ik enthousiast als ik binnenkom.

Al enkele jaren komen we langs achter. Via de bijkeuken, die vol staat met blozende zelfgekweekte tomaten, om zo in de keuken en de woonkamer uit te komen.

 

‘Marceeel, goeiemooorrrgeeen’

 

Nog steeds geen Marcel te horen of te zien.

Hmmm, niet normaal…

 

Probleem is een beetje dat de Marcel zijn grijze massa niet meer zo vlot meewerkt. De laatste maanden heeft er een muis zich in genesteld alsof het een heerlijke emmentaler is, en eet heel rustig zijn buikje vol.

Verzadigd is dat muisje nog lang niet, vermits de gaten vermeerderen.

 

Maar goed, de Marcel…

Ik ga bescheiden op de toiletdeur aankloppen, je weet nooit.

Lastige is dat de Marcel zijn toiletdeur een deur is van een vroeger dokterskabinet. Geïsoleerd met mousse en bordeauxrood leder, sierlijk samengeperst  met bronzen nagels tot een  mooi  ruitvormig patroon.

 

 

Daar kan je nu eens op het gemak tot rust  komen, zonder dat iemand het door heeft.

Door een klein kiertje glurend merk ik dat Marcel niet van de rust aan het genieten is.

 

Na wat trappen lopen en zoeken tref ik Marcel aan in de garage, dik aangekleed en zijn fiets aan de hand.

Ik vraag hem waar hij naartoe gaat.

‘Naar mijn vrouw, we hebben afgesproken’ antwoord hij heel vastberaden.

 

Marcel zijn vrouw is lange tijd geleden overleden, ik heb haar nooit gekend. In zijn huisje zijn ook geen foto’s te bespeuren, en dat gesprek is er eigenlijk nooit geweest.  Hij is ook geen babbelaar,  nooit geweest en zal hij nooit worden.

Dan maar met de natte vinger…

 

‘Marcel,ist goed dak u eerst is door den douche haal en da we proper kleren zoeken? Zo kunde ook niet naar uw madam gaan hè’

Marcel bekijkt zijn handen, die vuil zijn van in zijn serre te wroeten. De nagels zien zwart van de blozende tomaatjes te plukken, en zijn kloven vertellen vele verhalen.

 

Dat ik gelijk had vond Marcel, een jonge nette dame zoals zijn madam verdient een nette heer waar de poetssterren rond fonkelen…

 

Marcel is geen alleenstaand geval, helaas.

In de loop van de jaren merk je dat men hier en daar vergeet, even in de war is, een keertje iets herhaald in het verhaal.

Het begint klein, het sluipt opvallend onopvallend en onuitgenodigd het leven binnen,er is niets aan te doen.

 

Mensen met eender welke vorm van dementie zijn niet altijd even gemakkelijk te benaderen. Ze weten niet altijd meer wie je bent, wat je komt doen.

Ze reageren blij en oprecht als ze je zien, ze kunnen boos zijn of ze wimpelen je af.

Zinnetjes zoals ‘alle Marie, ik kom u wassen, weet je dat niet meer??’bezorgen mij kiekeboebbels!

 

Nee, Marie weet dat niet meer…

Maar door het haar op die manier te zeggen, maak je haar erop attent dat ze het niet meer weet, waardoor Marie zich ongemakkelijk gaat voelen. Of verdrietig… of boos….

 

Daarom, een aantal visies  die ik zeer liefdevol meegeef, ze kunnen maar van pas  komen.

 

• Spreekt niet tegen, geef gelijk
• Niet mopperen over het heden, leef en reis met  hen mee naar hun verleden
• Niet corrigeren, maar afleiden en waarderen
• Leg de focus op wat wél kan
• Vraag niet om dingen te herinneren, herinner samen
• Zeg niet ‘dat heb ik al gezegd’, herhaal gewoon
• Niets moet, alles mag. Oordeel niet
• Doe niets met dwang, dat duurt alleen maar extra lang
• Preken is voor in ade kerk, geruststellen is het betere werk